Heeft u een bril nodig?

Het 10 jaar werk van Johan

'Perpetuum mobile': een altijd voortdurende ontwikkeling. Alles is en blijft in beweging. De situatie om ons heen verandert continu en wij passen ons aan die veranderende omgeving aan. Tegelijkertijd zie ik een toenemende aandacht voor zingeving en innerlijke rust: ZEN! Die twee signalen heb ik verwerkt in dit werk en in dít specifieke werk met een 'gouden randje'. Dat gouden randje komt voort uit een tendens die ik in toenemende mate in de hedendaagse interieurs terug zie komen: rustige aardse tinten gecombineerd met goudtinten. Zo komt alles samen in één werk.

Welke wijze les zou jij jezelf 10 jaar geleden gegeven hebben?

Durf jezelf te ontwikkelen!

Van schilderwerk naar fotografie

In de zomermaanden werkte hij bij de boer iets verderop en zo kon hij met zijn verdiende centen zijn eerste doosje met penselen en olieverf aanschaffen. “Aanvankelijk kopieerde ik portretten en dieren van grote meesters als Vermeer en Rembrandt. Maar toen ik op kamers ging en ging studeren, merkte ik dat mijn schilderspullen al een aardige tijd onaangeroerd op dezelfde plek bleven liggen.” Erg zonde dus. Het maken van een mooi schilderij is leuk, maar kost wel wat tijd. Daarom switchte hij van schilderwerk naar fotografie. “Ik begon met dia’s en zwart-wit film, dat was destijds natuurlijk volledig analoog. De foto’s ontwikkelde ik in de doka van de plaatselijke fotoclub.” Inmiddels fotografeert Johan al jaren en met de komst van social media heeft hij aardig wat naamsbekendheid gekregen. Je treft hem onder Affect fotografie.

Gepassioneerd wereldreiziger

Johan fotografeert in verschillende stijlen. Zo maakt hij veel stillevens, Hollandse landschappen en portretten. Naast fotograaf is Johan ook nog een gepassioneerd wereldreiziger. Met een rugzak vol tweede kans brillen vliegt Johan de horizon tegemoet op zoek naar de meest afgelegen plaatsen ter aarde. Hier portretteert hij dan ook graag de locals en dan het liefst de locals die een bril nodig hebben. “Deze mensen wonen soms te ver van de bewoonde wereld, wat het onmogelijk maakt om even naar de winkel te gaan en een goede bril aan te schaffen. Of het is gewoonweg te duur. Deze actie helpt echt enorm bij het maken van contact.”

“Tsjishema sjahihe?”

“Tsjishema sjahihe?” vraagt Johan dan. “Heel geestig is het dan om te zien dat deze mensen me met grote ogen aanstaren. Want waarom zou een lange, blanke man als ik nu vragen of je een bril nodig hebt? Uit ervaring weet ik dat dat ze steevast denken dat ze het verkeerd verstaan hebben, en als ik dan een bril tevoorschijn haal, dan rijken ze hun hand uit en maken een gebaar met duim en wijsvinger die aanduidt dat ze de bril niet kunnen betalen, maar dat is geen probleem.” Op deze manier is Dokter Johan, zoals hij dan ook vaak wel wordt genoemd, een held. Kinderen die op deze manier voor het eerst goed kunnen zien, staan versteld van de haarscherpe wereld die voor hen open gaat. “Dit project stelt mij in staat om tijdens reizen portretten te kunnen maken met een ziel. Als ik ze later op mijn beeldscherm bekijk, dan voelt het alsof ik bij de mensen naar binnen kijk, en zij bij mij. Het is een aparte ervaring die mij met voldoening vervult want ik heb echt mensen blij kunnen maken met zoiets eenvoudigs als een bril die hier in het westen overbodig geworden is.”

De favoriet van Johan

Het favoriete beeld van Boeddhistisch kind nonnetje. We worden op deze foto schattig aangestaard door twee grote bruine ogen. De rode kleding van het meisje steekt goed af met de groene achtergrond. “Deze foto heb ik gemaakt in een verscholen nonnenklooster. Dit klooster had ik nooit gevonden als ik me niet spontaan bedacht om op pad te gaan. Het was mijn doel om op zoek te gaan naar mensen die een bril nodig hebben, en die vond ik ook, die waren aan het werk in een veld. Toen ik eenmaal twee dames had voorzien van een bril, bleek dat er iemand in het gezelschap een non was. Ze vroeg me of ik mee wou komen naar het klooster. Aangezien ik altijd erg aangetrokken wordt door onbekende religieuze gebouwen en bijzondere plekken, gaf ik direct te kennen dat ik dat zeker wilde. Ik werd er ontvangen door het hoofd van de Gompa, zoals ze een Tibetaans boeddhistisch klooster in de Himalaya noemen.

Via de keuken werd ik werd ik naar een klein eetzaaltje geleid. Al snel kwamen er mensen uit het nabijgelegen dorp. In mijn rugtas had ik nog wat brillen en ik vroeg de mensen of ze een bril konden gebruiken en zo ja, of deze dan voor dichtbij of voor veraf moest zijn. Bril na bril werd uitgedeeld terwijl ik van de aanwezige nonnen een kommetje soep en een lokaal gerecht toegeschoven kreeg. De sfeer was erg gemoedelijk. Alhoewel we elkaar niet konden verstaan, werd er gelachen om de rare brillen die de mensen op hun hoofd deden, of om het feit dat ze daardoor soms juist nóg slechter konden zien. Het was een hilarisch moment. Op de terugweg liep ik weer door de keuken waar twee nonnen bezig waren met ongedopte erwten. Bij de aanblik van mij doken ze gelijk naar beneden, maar het lieve kleine meisje bleef dromerig naar mij kijken. Het leek wel een scene uit een film, deze foto moest ik maken. Zonder mijn brillenproject, was ik nooit in dit klooster geweest en had ik nooit deze geweldige foto kunnen maken.”